Voor een presidentskandidaat wiens opvattingen zo controversieel zijn als maar kan, heeft Donald Trump veel van zijn steun te danken aan het feit dat hij niet bang is om een duidelijke stem te geven aan filosofieën die ver buiten de grenzen van de publieke respectabiliteit vallen. Het spreekt dan ook voor zich dat het probleem niet Trump is, maar deze filosofieën. Het is normaal om te denken dat de standpunten van Donald Trump in zekere zin redelijk zijn.
Een presidentskandidaat die een stem geeft aan dergelijke filosofieën kan alleen steun verwerven in de mate waarin die opvattingen een onderliggende steun hebben. Als dit inderdaad het geval is, dan is een groter percentage van de kritiek op zijn kandidatuur onoordeelkundig. Misschien moet hij worden geaccrediteerd omdat hij naar de oppervlakte heeft gebracht wat al die tijd aanwezig is geweest, maar in valse zin is ontkend.
In werkelijkheid zijn Donalds opvattingen en algemene campagnestrategie de perfecte keuzes voor de grootste vijanden van de Democraten. Hoewel de acceptatie van islamofobie, het streven naar strikte vergeldende gerechtigheid, vreemdelingenhaat en racisme terecht problemen zijn die vrij zijn van Trump, vormen zijn opvattingen voor een groot deel een extra bedreiging voor de praktijk van de democratie.
Het is een feit dat, zelfs wanneer in de eerste plaats onverdraagzame opvattingen publiekelijk worden verworpen, zij een obstakel vormen voor een eerlijke beraadslaging van de democratie, wanneer politieke figuren hun mening uiten door middel van gecodeerde taal zoals 'opruimen'. Het probleem met Donald Trump is dat hij zijn standpunten niet ontkent en er openlijk over praat op openbare fora. Daarmee voegt hij een validiteitsfactor toe aan zijn filosofieën. Het belangrijke punt om te overwegen is dat wanneer een politiek figuur termen gebruikt die uitdrukkelijk een bepaalde groep in een negatief daglicht stellen, dit de sociale regel ontkracht die ons allen in staat stelt om in eenheid te leven.
Donalds kandidatuur is fundamenteel gefixeerd op beleidskwesties waarvan de organisatie overeenkomt met die van de strafrechtelijke gesprekken, waarbij er een duidelijke grens is tussen vriend en vijand die kan worden uitgebuit voor politiek en economisch gewin. Een mooi voorbeeld is een debat over terrorisme en immigratie. Zijn huidige opvattingen doen denken aan het debat over het strafrecht begin jaren negentig.
Dit is geen verrassing, aangezien Donald Trump een paginagrote beschrijving had in een aantal New Yorkse kranten op de dag dat het proces gaande was tegen de vijf tieners die beschuldigd werden van de brute verkrachting van een jogger. Een van zijn krantenkoppen was een oproep om de politie en de doodstraf terug te brengen. Zijn argument was dat de mensen die verantwoordelijk zijn voor het onveilig maken van de straten zouden moeten lijden onder hun daden.
In zijn campagne van vandaag heeft Trump nog steeds dezelfde harde kijk op de misdaad, door te zeggen dat we een hard standpunt moeten innemen over de misdaad en openlijk te pleiten voor een uitbreiding van de toepassing van de doodstraf. Aan het begin van zijn campagne toonde hij een zeer vernederende representatie om een punt te bereiken waarop Mexicaanse immigranten werden afgeschilderd als overal verspreide insecten. Hoewel deze opvatting snel kan worden afgedaan omdat het zeer onwaarschijnlijk is dat deze enige echte impact zal hebben op het grotere publiek, is dit een gevaarlijke tactiek die door de nazi’s werd gebruikt om de Joden te vernederen, en die daarom niet mag worden getolereerd.
Of zijn standpunten redelijk zijn of eenvoudigweg bedoeld waren om enige aandacht te trekken, staat ter discussie, hoewel we moeten toegeven dat de laatste fase van zijn campagne zeer redelijk werd, omdat hij een aantal van de harde standpunten over belangrijke kwesties aflegde en daarmee behoorlijke inzichten verwierf. een behoorlijke aanhang.
Eén ding dat de meeste mensen waarderen aan Trump is het feit dat hij het geeft en vertelt zoals het is. Kiezers bewonderen ook het feit dat hij vanuit het niets zijn weg naar de top heeft opgebouwd en hopen dat hij hetzelfde voor Amerika kan doen. Zijn belofte van de grootste belastinghervormingen, waaronder een standaardtarief van 15 procent voor alle bedrijven en mensen die jaarlijks minder dan 25.000 dollar verdienen en geen belasting betalen, is wat hem geliefd maakt bij zijn aanhangers.
Houd van hem of haat hem, het feit dat hij de uitverkoren Republikeinse vaandeldrager is, betekent dat zijn opvattingen volgens een grote groep Amerikanen redelijk zijn. We moeten gewoon afwachten wat de peilingen te zeggen hebben.